Medisch gegeven Behandelgrens

Publieksversie

In een behandelgrens wordt aangegeven welke behandeling wel, niet of onder welke voorwaarden moet worden uitgevoerd.

Bij het vastleggen van een behandelgrens selecteert de huisarts uit NHG-Tabel Behandelgrenzen de behandeling waarover de behandelgrens is afgesproken. De huisarts selecteert of de patiënt wenst dat de gekozen behandeling niet, juist wel of met /onder bepaalde voorwaarden uitgevoerd wordt. In het laatste geval worden in vrije tekst de voorwaarden beschreven.

Wanneer de Behandelgrens niet (of niet alleen) met de patiënt wordt afgesproken (denk bijvoorbeeld aan een minderjarige met zijn ouders), dan legt de huisarts legt in de behandelgrens vast met wie de afspraak is gemaakt: de patiënt en/of zijn vertegenwoordigers. De vertegenwoordigers worden bij de behandelgrens vastgelegd, door deze te kiezen uit de lijst met contactpersonen.

Als de afspraken zijn gemaakt met een vertegenwoordiger, is informatie over die vertegenwoordiger ook zichtbaar bij het raadplegen van de behandelgrens.  

In vrije tekst kan een toelichting worden vastgelegd. In die toelichting beschrijft de zorgverlener informatie over de omstandigheden van het gesprek. Hij noteert hier bijvoorbeeld dat er, naast degene met wie de afspraak over de behandelgrens daadwerkelijk is gemaakt, nog meer aanwezigen waren bij het overleg.

Behandelgrenzen worden geregeld opnieuw besproken met de patiënt, en worden dan overeenkomstig bijgewerkt.

Behandelgrens

Een gezamenlijk besluit tussen een zorgverlener (bijvoorbeeld een huisarts) en een patiënt of diens vertegenwoordiger(s) over de wenselijkheid van het uitvoeren van een bepaalde behandeling, zoals een reanimatie, voordat deze behandeling (acuut) noodzakelijk wordt.

Wanneer de noodzaak zich aandient en de behandeling niet kan worden besproken met de patiënt of vertegenwoordiger(s), is dat besluit een zwaarwegende aanwijzing voor de behandelend zorgverlener (bijvoorbeeld een SEH arts).